เรื่องงู ๆ ปลา ๆ

[24 ธันวาคม 2554] หัดพูดภาษาอิตาเลียนมานานแสนนาน ก็ไม่ได้ไปถึงไหนเสียที จนตอนนี้คุณสามีดูท่าทางจะอ่านไทย (ตอนนี้อ่านคำว่า น้ำส้ม ออกแล้ว) เขียนไทย พูดไทยเก่งกว่าฉันไปเสียแล้ว แถมขยันเรียน และขยันฝึกด้วย เมื่อคืนไปกินข้าวไทย ก็สามารถพูดกับคนเสิร์ฟว่า ‘ขอข้าวครับ’ ได้ จนน้องเค้ายกข้าวมาเพิ่มให้แทนจะไม่ทัน

อยากจะโทษที่ว่าแก่เกินไปที่จะเรียนภาษาใหม่เสียแล้ว แต่ก็พูดได้ไม่เต็มปาก ต้องยอมรับว่าเดี๋ยวนี้พึ่งพาเทคโนโลยีมาก เลยทำให้ไม่ต้องรู้ภาษามาก ก็พอจะเอาตัวรอดไปได้ อย่างเช่นจดหมายที่เขียนถึงซินยอร่าทุก ๆ เดือน ก็ใช้ Google Translate เอา อยากจะเขียนอะไรก็เข้าไปพิมพ์เป็นภาษาอังกฤษ แล้วเว็บไซต์ก็จัดการแปลให้เป็นภาษาอิตาเลียนเสร็จสรรพ อย่างไรก็ดี ก็ต้องเอามาอ่านใหม่อีกรอบ เพราะหลาย ๆ ครั้งก็จะมีการแปลข้อความประหลาด ๆ ผิดเพศ ผิดเวลาออกมาบ้าง แล้วก็ต้องให้คุณสามีขัดเกลาให้เป็นภาษาอิตาเลียนของแท้อีกทีหนึ่ง

แอบคิดในใจว่า เด็กนักเรียนสมัยนี้ เวลาที่ต้องแต่งเรียงความภาษาต่างชาตินี้ เขาใช้เว็บไซต์นี้่ช่วยบ้างรึเปล่านะ

เรื่องเขียนอิตาเลียนก็แย่ เรื่องออกเสียงและเรื่องฟังเสียงยิ่งแย่ใหญ่ ฉันมีปัญหามาก เวลาที่ต้องออกเสียงคำที่มีพยัญชนะ 2 ตัวอยู่ติด ๆ กัน (Double Consonant) เช่น คำว่า Anno (แปลว่า ‘ปี’ ) ที่มักจะออกเสียง (ให้คุณสามีได้ยิน) เป็น ‘อาโน’ แทนที่จะเป็น ‘อันโน’ ซึ่งอันตรายมาก เพราะว่าคำว่า ‘อาโน’ (Ano) มันแปลว่า ‘ก้น’ หรือ ‘ตูด’ แทนที่จะอวยพรสุขสันต์วันปีใหม่ (Buon Anno) ก็กลายเป็นไปชมเขาว่า มีก้นสวย ไปเสียอย่างนั้น

อีกคำหนึ่งที่เพิ่งเรียนสด ๆ ร้อน ๆ คือคำว่า Piccina (ปิกชีน่า) แปลว่า สาวน้อยตัวเล็ก ๆ น่าแปลกที่ ฉันจะได้ยินว่า Piscina (ปิสชีน่า) ที่แปลว่า สระว่ายน้ำ อยู่เสมอ คำ 2 คำนี้ ยากมากสำหรับฉัน ฟังเท่าไร ก็ไม่เข้าใจเสียที

อยากไรก็ดี ก็ตั้งใจว่า วันหนึ่ง จะต้องพูดหรืออ่านภาษาอิตาเลียนให้ดีให้ได้ มีเจ้าของภาษาอยู่ใกล้ตัวแล้ว ควรจะฝึกไว้จะได้เป็นประโยชน์กับเราต่อไปภายภาคหน้า