ปลาดุกผัดเผ็ด สาวจีน หมาดำ: ภาคหนึ่ง – สายฝนและเนินชันในซีแอตเทิล

[สงกรานต์ ๒๕๖๑] ปีนี้ฤกษ์ดี ได้ไปหาพลอยเสียทีหลังจากที่อิดออดมาเป็นเวลานาน พี่พิมบอกว่าสงกรานต์ปีนี้จะแวะเที่ยวซีแอตเทิลก่อนจะขับรถตะลุยชายฝั่งแปซิฟิก หันมานับแต้มไมล์ของสายการบินที่สะสมไว้ ปรากฏมีสำหรับตั๋วบินฟรีในประเทศพอดีิบพอดี จะรออะไร ไปเที่ยวกับพี่พิม แล้วเลยไปทำความรู้จักมะลิกันดีกว่า

ฉันรู้จักซีแอตเทิลจากหนังของทอม แฮงก์ รู้ว่าเป็นฉากหลังของซิทคอมเรื่อง Frasier และรู้จักดียิ่งขึ้นเมื่อมีเพื่อนสาธิตฯ ที่ไปตั้งรกรากอยู่ที่นั้น ซีแอตเทิลเป็นเมืองที่มีลักษณะภูมิศาสตร์สุดเท่ห์ ตั้งอยู่บนลักษณะภูมิประเทศที่เรียกว่า Puget Sound (เข้าใจเอาเองว่าเป็นพื้นน้ำที่ต่อมาจากมหาสมุทรแปซิฟิก ใหญ่กว่าอ่าว และกว้างกว่าฟยอร์ด) เป็นเมืองที่ใคร ๆ ก็ลงความเห็นกันว่าเป็นเมืองที่เฉอะแฉะมากที่สุดเมืองหนึ่งในโลก คนซีแอตเทิลหลาย ๆ คนเล่าด้วยความภูมิใจว่า ซีแอตเทิล (และเมืองใกล้เคียง) เป็นที่กำเนิดของบริษัทยักษ์ใหญ่หลายแห่งของอเมริกา ทั้งแอมะซอน ไมโครซอฟท์ คอสโก้ ยูพีเอส

ร้านขายอาหารทะเลในตลาด

ซีแอตเทิลเป็นเมืองสำหรับการท่องเที่ยวที่สมบูรณ์แบบ รองรับความต้องการของนักท่องเที่ยวทุกประเภท อยากชื่นชมธรรมชาติขึ้นห้วยปีนเขา ก็มีให้เดิน อยากดื่มด่ำกับศิลปวัฒนธรรมก็มีพิพิธภัณฑ์ให้ชม อยากชมวิถีชาวบ้าน ก็ไปตลาดดูคนตะโกนส่งปลากันไปมาได้ไม่เบื่อ ชอบเทคโนโลยี ก็ไปเที่ยวแคมปัสของแอมะซอน และแน่นอนว่าสาวกของสตาร์บั๊กต้องไม่พลาดไปเยี่ยมคารวะร้านกาแฟสาขาแรกของโลก ข้อสำคัญคือเมืองนี้มีอาหารการกินอร่อย ๆ มากมาย ไม่นับว่าทุก ๆ บล๊อกต้องมีร้านอาหารไทย ในขณะเดียวกันก็มีโฮมเลสเยอะจริง ๆ (แต่ไม่ต้องกังวล คุณเขาอยู่กันเป็นหลักเป็นแหล่งดีทีเดียว)

สองวันในซีแอตเทิลของฉันกับพี่พิมมีแดดออกแค่เย็นวันแรกวันเดียว ที่เหลือฝนตกพรำ ๆ ตลอด เรียกว่าอากาศแบบตากผ้าแห้งได้ยาก คนเมืองนี้ไม่ยี่หระที่จะกางร่มหรือสวมเสืิ้อกันฝนแม้แต่น้อย อย่างไรก็ดีเล๊กซี่ (น้องตัดผม) ให้ข้อมูลที่น่าสนใจว่า เห็นฝนตกเยอะ ๆ อย่างนั้น เอาเข้าจริง ๆ ซีแอตเทิลมีวันที่แดดออกมากกว่าคลีฟแลนด์เสียอีก

วิวจาก Kerry Park

เราพักโรงแรม MarQueen Hotel (600 Queen Anne Avenue North, Seattle, WA 98109 Phone: +1 206-282-7407) ซึ่งอยู่ในแถบ Queen Anne ซึ่งเป็นทำเลที่คึกคัก ร้านอาหารมากมาย โรงแรมนี้น่ารัก ดูโบราณ ห้องใหญ่โต มีครัวให้พร้อม มองนอกหน้าต่างจะเห็น Space Needle ตื่นเช้ามาจะได้ยินเสียงนกนางนวลจ๊อกแจ๊กไปหมด อาหารเช้าของโรมแรมอุดมสมบูรณ์ กินบิสกิตกับเกรวี่กันพุงกาง เสียอย่างเดียวคือไม่มีลิฟต์ แต่ก็มีคนยกกระเป๋าใจดี ช่วยยกกระเป๋าขึ้นมาชั้นสามได้อย่างรวดเร็วปานกามนิตหนุ่ม

เที่ยวซีแอตเทิลกับพี่พิมเร้าใจเป็นอย่างมาก สะดวกสบายมีรถไฟรางเบาจากสนามบินเข้าถึงตัวเมือง เราใช้วิธีการเดินชมเมืองและนั่ง Uber/Lyft ไปมาเป็นหลัก พี่พิมมองจักรยานที่เขาจัดไว้ให้เช่าด้วยตาเป็นประกาย ในขณะที่ฉันได้แต่แสดงอารยะขัดขืนกลับไปอย่างสุภาพ คิดในใจว่า พี่พิมคงไม่สนุกแน่ถ้าต้องมาดูน้องจักรยานล้มในซีแอตเทิล เราได้ไปเที่ยว Underground tour  ไปเรียนรู้ประวัติความเป็นมาของเมือง ไม่ว่าจะเป็นการตัดและขนไม้ เทคโนโลยีเครื่องจักรไอน้ำ เรื่องการต้มกาวจนเกิดไฟเผาเมืองวอดวาย นำไปสู่การสร้างร้านค้าใต้ดิน ได้ไปกินอาหารจีนอร่อย ๆ ที่เกมส์แนะนำมาแถว Pioneer Square ไป Pike place market ซึ่งเป็นที่ตั้งของสตาร์บั๊กสาขาแรก (1912 Pike Pl, Seattle, WA 98101 – พร้อมโลโก้นางเงือกโชว์นม) ไปดูคนขายปลาโยนปลาเมื่อมีลูกค้ามาซื้อ (ร้านนี้อยู่ใกล้ ๆ รูปปั้นทองเหลืองหมู) และถ่ายรูป Gum Wall (ที่นี่สวย ไม่น่าสะพรึงกลัวเหมือนบ้านจูเลียตที่เวโรนา)

บรรยากาศใน Starbucks Reserve

พี่พิมชวนไปดู Starbucks Reserve Roastery (1124 Pike Street, Seattle, WA 98101) ฉันเองขนาดเป็นคนไม่กินกาแฟ ก็อดจะตื่นตาตื่นใจไปด้วยไม่ได้ ต่อด้วยการทัศนศึกษาที่ Amazon Go (2131 7th Ave, Seattle, WA, near the corner of 7th and Blanchard) เป็นร้านเล็ก ๆ ขนาดประมาณ 7-11 ตรงซอยเซ็นต์หลุยส์ ตื่นตาตื่นใจมากว่าระบบรู้ได้อย่างไรว่าเราซื้ออะไรไปบ้าง ตอนหลังพลอยช่วยอธิบายว่า คุณเค้าใช้กล้องหลายตัวคอยจับอิริยาบถของเรา ตอนนี้ระบบยังอยู่ในช่วงพัฒนา ทำให้ยังใช้เวลาค่อนข้างมากในการยืนยันรายการซื้อของของเรา พี่เอ็นโซบอกว่า เห็นเทคโนโลยีแอมะซอนทำให้เราสะดวกสบายใช้งานง่ายอย่างนี้ แต่เบี้องหลังซับซ้อนและมีความยากลำบากมากกว่าจะพัฒนามาได้อย่างนี้

ปิดท้ายซีแอตเทิล ด้วยการลากขาขึ้นเขาไปชมทิวทัศน์ที่ Kerry Park ซึ่งอยู่ไม่ห่างจากโรงแรมเท่าไรนัก อย่างไรก็ดีเดินครั้งนี้เที่ยบเท่ากับการขึ้นบันไดตึก 22 ชั้น (พี่พิมบอกมา) แอบเคืองพนักงานโรงแรมนิด ๆ ว่าน่าจะเตือนกันหน่อยว่ามันต้องเดินขึ้นเนินชัน แต่วิวที่ได้เห็นก็สวยบาดใจ แถว Kerry Park มีบ้านและสวนสวย ๆ มากมาย คนขับรถ Lyft เล่าว่าคนแถวนี้รวยเพราะขายเครื่องมือให้กับคนที่แห่กันไปขุดทอง (Klondike Gold Rush) ที่แคนาดาในช่วงปลายคริสตศตวรรษที่ 19 ต่อต้นคริสตศตวรรษที่ 20

เดินทางครั้งนี้เรียบร้อยดี เจ็ทแหลกเล็กน้อย เหมือนทุกครั้งที่จะตื่นตอนตีสี่เพราะหิวข้าว ยอมนั่งรถ Belair จากเบลลิงแฮม (Bellingham – 4 Points by Sheraton – http://www.airporter.com/) มารอที่สนามบินแต่หัววันเพื่อจะให้มั่นใจว่าจะไม่มีเหตุการณ์ประหลาด แต่กระนั้นก็ดีขาไปก็เกือบพลาดเที่ยวบิน ขากลับตอนไปต่อเครื่องที่ดัลลัส มีเรื่องตื่นเต้น เพราะสายการบินเกิดประกาศเปลี่ยนประตูขึ้นเครื่องกระทันหัน แค่ 20 นาทีก่อนเรียกขึั้นเครื่อง แถมเกทใหม่ก็อยู่ไกลมาก ต้องนั่งรถไฟไปอีกเทอร์มินัลหนึ่ง แต่ก็ผ่านไปได้ด้วยดี

สำหรับผู้ที่สนใจจะไปเที่ยวซีแอตเทิล ขอแนะนำให้เข้าไปศึกษาข้อมูลที่เว็บไซต์ https://www.citypass.com/seattle มีตั๋วเข้าชมสถานที่ต่าง ๆ ขายในราคาพิเศษด้วยค่ะ

---

ที่พัก

MarQueen Hotel (โรงแรมนี้ทำเลดีมาก ไม่ได้อยู่ดาวน์ทาวน์ แต่สะดวกสบาย)
600 Queen Anne Avenue North, Seattle, WA 98109
Phone: (206) 282-7407

11th Avenue Inn Bed and Breakfast (เกือบจะได้ไปนอน ทำเลดูดี น่าอยู่มาก)
121 11th Ave E, Seattle, WA 98102
Phone: (206) 720-7161

อาหารการกิน

Jade Garden (เน้นติมซำ)
424 7th Ave S, Seattle, WA 98104
Phone: (206) 622-8181

Pho 25
1525 3rd Ave, Seattle, WA 98101
Phone: (206) 587-0862

Silver Spoon Thai Restaurant
3828 196th ST SW, Lynnwood WA 98036

ร้านอาหาร (ที่เพื่อน ๆ แนะนำมาแต่ไม่ได้ไปกิน)

Mike’s Noodle House (อาหารจีน โจ๊กอร่อย Cash only)
418 Maynard Ave S, Seattle, WA 98104
Phone: (206) 389-7099

Fuji Sushi (ร้านญี่ปุ่น เบนโตะอร่อย)
520 S Main St, Seattle, WA 98104
Phone: (206) 624-1201

Le Panier (ร้านขายขนมปังฝรั่ง ใกล้ ๆ ตลาด)
1902 Pike Pl, Seattle, WA 98101
Phone: (206) 441-3669

Mai Thaiku (อาหารอีสาน)
6705 Greenwood Ave N, Seattle, WA 98103
Phone: (206) 706-7807

Pop Pop (อาหารไทยจานเดียว)
13242 Aurora Ave N #104, Seattle, WA 98133
Phone: (206) 695-2858

Noodle Nation (ก๋วยเตี๋ยว)
4232 University Way NE, Seattle, WA 98105
Phone: (206) 632-5833

Bai Tong
1121 E Pike St, Seattle, WA 98122
Phone: (206) 787-8448

Zapverr
3410 Fremont Ave N, Seattle, WA 98103
Phone: (206) 632-2898

Krua Thai
2515 NE 55th St, Seattle, WA 98105
Phone: (206) 985-4398

Noodle Boat
700 NW Gilman Blvd # E104b, Issaquah, WA 98027
Phone: (425) 391-8096

Isarn Thai Kitchen
4775, 18530 33rd Ave W ste b, Lynnwood, WA 98037
Phone: (425) 697-3111

Bacco Cafe (Breakfast & lunch spot serving local produce & organic eggs, with a wine bar, at Pike Place Market.)
86 Pine St, Seattle, WA 98101

Steelhead Diner (Laid-back option for Pacific Northwestern comforts including jumbo crab cakes & gumbo)
95 Pine St, Seattle, WA 98101

The Athenian (พลอยบอกว่าไกด์แนะนำให้มากิน)
1517 Pike Pl, Seattle, WA 98101
Phone: (206) 489-4434

Space Needle

เมืองใต้ดิน

Sphere ของ Amazon

Amazon Go

ภายใน Starbuks Reserve

Gum Wall

สวนสวยใกล้ Kerry Park

 

ปกิณกะกับวันสนุก ๆ ใน NOLA (2)

ความอลังการของต้นโอ๊ค

[๘-๑๑ เมษายน ๒๕๖๐] โรงแรมที่เราพักชื่อว่า Omni Riverfront (701 Convention Center Blvd, New Orleans, LA 70130) ทำเลใช้ได้เลย แม้ไม่ได้ตั้งอยู่ใจกลาง French Quarter แต่ก็ไม่ไกลจากรถรางทั้งสามสายเท่าไหร่ อยู่่ใกล้คาสิโนและข้อสำคัญคืออยู่ติดกับ Outlet ขนาดใหญ่ เดินข้ามถนนไปก็ถึง

การเดินทางส่วนใหญ่ เราใช้เท้าเป็นหลัก พี่พิมอึดมาก ๆ ขนาดว่าเท้าเจ็บเล็กน้อย ยังเดินร่าเริงได้ไม่บ่นเลย ฉันเองวันไปสวนสัตว์แทบแย่ เพราะใส่รองเท้าไม่ดี นอกจากเดินแล้ว เราก็ยังขึ้นรถราง (ที่ไม่ใช่ชื่อสายปรารถนา) ค่าขึ้นเที่ยวละ $1.25 บาท เงินสดเท่านั้นและไม่มีทอน ขึ้นรถแล้วหยอดเงินจ่ายตรงเครื่องได้เลย ไม่ต้องรีบ คนที่นี่ใจเย็นและเฮฮามาก นอกจากนี้ระหว่างทางที่นั่งรถจากสนามบิน หรือนั่งรถไปชมไร่ ก็จะได้เห็นส่วนอื่น ๆ ของเมืองในวาระเดียวกัน ไม่แนะนำให้เช่ารถ ค่าจอดรถแพงมาก และที่จอดรถหายากสุด ๆ

สำหรับผู้ที่กำลังตัดสินใจว่าจะเสียตังค์ร้อยกว่าเหรียญ ลงเรือกินข้าวท่องแม่น้ำมิสซิสซิปปี้ดีหรือไม่ ขอแนะนำทางเลือกอีกทาง คือ New Orleans Ferry   สะดวกสบายมาก สามารถขึ้นจากท่าเรือตรงถนน Canal ข้ามแม่น้ำไปอีกฝั่งหนึ่งที่ท่า Algiers Point  ไป 2 เหรียญ กลับ 2 เหรียญ วิวสวยขาดใจ

***ว่าด้วยเรื่องปากท้อง***

ซากเบนเยต์

อาหารการกินที่นี่ไม่อั้น นอกจากอาหารที่หารับประทานได้ในงานเทศกาลแล้ว เรายังไปกินเบนเยต์ที่ใคร ๆ ก็บอกให้ไปกินกัน Cafe Du Monde (800 Decatur St, New Orleans, LA 70116)  โชคดีที่นอกจากโดนัทกับกาแฟแล้ว ที่ร้านยังมีน้ำส้มเสิร์ฟด้วย คนไม่กินคาเฟอีนอย่างฉันเลยได้อิ่มเอมอย่างเต็มที่ Cafe Du Monde กับเบนเยต์นี่ เป็นสัญลักษณ์แห่งการตลาดอันเฉียบคมอย่างแท้จริง เป็นสิ่งที่ทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า มานิวออร์ลีนส์แล้วไม่ได้กินเบนเย่ต์ ก็ยังมาไม่ถึง แม้ว่าจะมีร้านกาแฟร้านอื่น ๆ ที่ขายเบนเย่ต์ เช่น Cafe Beignet หรืออย่าง Cafe Du Monde เองก็มีอีกสาขาหนึ่งตั้งอยู่ใน Outlet ข้าง ๆ โรงแรม แต่ผู้คนก็ยังแห่กันมาเข้าคิวรอเข้าไปกินที่สาขาถนน Decatur อยู่ที่เดียว ชวนให้คิดถึงหอเอนปิซา  (ที่คนอิตาเลียนบางคนไม่เคยไปเลยแม้แต่ครั้งเดียว) เป็นอย่างยิ่ง

พูดถึงอาหารแล้ว มานิวออร์ลีนส์นี่ รายการอาหารที่ต้องกินยาวยืดไปหมด ทั้ง Po’Boy // Étouffée // Gumbo // Beignet // Muffuletta // Craw Fish // Oyster และอื่น ๆ อีกมากมาย ร้านอาหารคลาสสิกชื่อดังของเมืองที่ได้รับขนานนามว่าเป็น Le Grande Dame มีหลายร้าน คงต้องอยู่กันเป็นอาทิตย์และมีเงินเยอะ ๆ (และบางร้านต้องแต่งตัวดี ๆ เขาถึงจะให้เข้า) ถึงจะกินได้ครบ ร้านที่คุณน้าของจูดิธแนะนำมาให้ไปกิน (แต่ไม่ได้ไปกิน) คือ Galatoire’s (209 Bourbon St, New Orleans, LA 70130) และ Felix’s (739 Iberville St, New Orleans, LA 70130)

ร้านอาหารอร่อยใน French Market

แต่ร้านที่อร่อยที่สุดคือร้านที่เราค้นพบโดยบังเอิญในตลาด French Market ชื่อร้าน Meals From The Heart Cafe  (1100 N Peters St #13, New Orleans, LA 70116) พี่พิมได้กิน Crab cake ที่อุดมไปด้วยเนื้อปู ส่วนฉันกิน Okra gumbo อร่อยจริง ๆ

อีกทีนึงที่ไม่ใช่ร้านอาหาร แต่อยากให้ไปแวะคือร้านขายขนมเพรลีน (Praline – ขนมหวานทำจากคาราเมลใส่ถั่ว) ชื่อร้าน Southern Candy Makers (800 Decatur St, New Orleans, LA 70116) มีสองสาขา ขนมหวานได้ใจจริง ๆ ซื้อกลับมาฝากคนคลีฟแลนด์ ใคร ๆ ก็ชมว่าอร่อยเหาะ

Pralines จากร้าน Southern Candymakers

***Epilogue***
มีคำกล่าวที่ว่า “America has only three cities: New York, San Francisco, and New Orleans. Everywhere else is Cleveland.”  ไม่แน่ใจว่าใครเป็นคนพูดไว้ หนังสือบางเล่มบอกว่าเป็นคำพูดของ Tennessee Williams ซึ่งฉันยังไม่สามารถหาหลักฐานมายืนยันได้ แต่ก็ถือเป็นประเด็นที่น่าเก็บมาคิดทีเดียว

วันที่เราเดินทางออกจากนิวออร์ลีนส์ ข่าว United Airlines กระชากลากถููผู้โดยสารลงจากเครื่องกำลังเป็นเรื่องใหญ่ ฉันนึกในใจว่าเป็นโชคของ Delta Airlines เพราะถ้าใครบินเดลต้าช่วง 3-4 วันก่อนหน้านั้น จะรู้ว่าเดลต้าถูกตำหนิเรื่องการยกเลิกและเลื่อนเที่ยวบินอย่างรุนแรง

กลับจากนิวออร์ลีนส์ได้ไม่กี่อาทิตย์ ก็มีข่าวใหญ่เรื่องการรื้อ The Liberty Monument ซึ่งเป็นอนุสาวรีย์รำลึกถึงกลุ่ม Confederate (หรือสมาพันธรัฐอเมริกา) กลุ่มคอนเฟดเดอเรทนี้แยกตัวออกมาปกครองทางใต้ของอเมริกาสมัยสงครามกลางเมือง (1861–1865) ข่าวว่าบรรดาคนงานที่เป็นคนรื้ออนุสาวรีย์ต้องปิดหน้าปิดตา พร้อมมีตำรวจคอยคุ้มกัน ในขณะเดียวกันกลุ่มลูกหลานของกลุ่มคอนเฟดเดอเรทมารวมตัวประท้วงกันยกใหญ่ กระแสต่อต้านสัญลักษณ์ของกลุ่มคอนเฟดเดอเรทนี่ สืบเนื่องมาจากกรณีโศกนาฎกรรมที่วัยรุ่นผิวขาวเข้าไปยิงพระและคนผิวสีในโบสถ์ที่ เมืองชาร์ลสตัน รัฐเซาท์แคโรไลนา ในปี 2015 (พ.ศ. 2558)

ระเบียงสวย เหล็กดัดมีเอกลักษณ์งดงาม พบได้ทั่วไป

อยากเขียนต่ออีก แต่หมดแรง ถึงแม้นิวออร์ลีนส์จะไม่ใช่เมืองใหญ่ แต่ต้องใช้เวลาอย่างน้อย 4-5 วันถึงจะเที่ยวทำกิจกรรมได้ครบถ้วน นักท่องเที่ยวหลาย ๆ คนพากันไป Swamp Tour หลาย ๆ คน เชียร์ให้ไปพิพิธภัณฑ์สงครามโลกครั้งที่สอง แต่ฉันขอผ่าน คราวนี้ดีใจมากที่ได้สัมผัสมนต์ขลังของแม่น้ำมิสซิสซิปปี้ หลังจากที่อ่านนิยายของมาร์ก เทวนมาหลายสิบปี และยังจำได้ติดตาถึงภาพนิวออร์ลีนส์ที่มองจากเครื่องบิน ขณะที่เครื่องกำลังจะลงจอด เห็นสะพานทอดยาวข้าม Lake Pontchatrain ตื่นตาตื่นใจเป็นที่สุด

สัญญาว่าคราวหน้า จะไปช่วงที่ไม่มีเทศกาล จะไป Garden District จะไปเยี่ยมบ้าน William Faulkner (624 Pirate Alley, New Orleans, LA 70116) และ Tennessee Williams (1014 Dumaine St, New Orleans, LA 70116) จะหาโอกาสไปลองกินก๊วยเตี๋ยวเฝอของเวียดนามดูบ้าง เชื่อหรือไม่ว่า นิวออร์ลีนส์มีชุมชนคนเวียดนามขนาดใหญ่ ซึ่งอพยพมาอยู่อเมริกาตั้งแต่สมัยสงครามเวียดนามทีเดียว

สุสาน บ้านไร่ และสวนสัตว์ กับวันสนุก ๆ ใน NOLA (1)

Jackson Square

[๘-๑๑ เมษายน ๒๕๖๐] สงกรานต์/อีสเตอร์ปีนี้ดวงดี พี่พิมแวะมาเที่ยวอเมริกาเกือบสองอาทิตย์ เลยได้โอกาสชวนกันล่องใต้ไปเยี่ยมเยียนนิวออร์ลีนส์ นิวออร์ลีนส์ หรือที่คนทั่วไปเรียกกันว่า NOLA (New Orleans, LA (=Louisiana) เป็นเมืองที่ฉันใฝ่ฝันจะไปหามานานแสนนาน จำได้ว่าพี่โอเคยไปเที่ยวนิวออร์ลีนส์คนเดียวสมัยมาเรียนหนังสือ ส่งโปสการ์ดมาเล่าว่าสนุกมาก

ทัวร์ไปเที่ยวโรงงานทำทาบาสโก้

สำหรับฉันแล้ว นิวออร์ลีนส์สนุกกว่าเมืองอื่น ๆ ในอเมริกามากมาย เที่ยวนิวออร์ลีนส์เหมือนเที่ยวเมืองนอก ไม่เหมือนอยู่ในอเมริกา (อันนี้ฝรั่งหลายคนเห็นด้วย) นิวออร์ลีนส์มีทุกอย่าง เป็นเมืองที่มีประวัติศาสตร์เก่าแก่แห่งหนึ่งในประเทศสหรัฐอเมริกา ปีหน้าเค้าจะฉลองครบรอบก่อตั้งครบ 300 ปี (ตั้งแต่ปี 1718 หรือ พ.ศ. 2261 ตรงกับสมัยสมเด็จพระนารายณ์มหาราช) มีบ้านสวย ๆ เก๋ ๆ มีดนตรีแจ๊สเก๋า ๆ อย่าง Preservation Jazz Hall Band  มีของกินอร่อย ๆ  เป็นเมืองที่นักเขียนดัง ๆ อย่าง William Faulkner และ Tennessee Williams  เคยมาใช้ชีวิตอยู่ เป็นเมืองแห่งบทละครเรื่อง The Streetcar Named Desire (ที่จนบัดนี้ก็ยังมีการแข่งขันตะโกน Stellaaaaaa ในงานเทศกาลของเทนเนสซี่ วิลเลี่ยมที่จัดเป็นประจำทุกปีในเดือนมีนาคม)

เราเดินทางถึงนิวออร์ลีนส์ในวันเสาร์ที่ 8 เมษายน พี่พิมบินมาจากดีซี ฉันบินไปจากคลีฟแลนด์ ตามกำหนดแล้วควรจะถึงเวลา11 โมงใกล้ ๆ กัน แต่เดลต้าแอร์ไลน์ก็ได้ถือวิสาสะเปลี่ยนแปลงโปรแกรมการท่องเที่ยวของฉันอีกครั้ง – ครั้งที่สามแล้วนะ!!!- เล่นเอากว่าฉันจะไปถึงก็เกือบห้าโมงเย็น

***French Quarter***
เที่ยวกับพี่พิมทีไร โชคดีมาก ๆ ทุกที ครั้งนี้พบว่าช่วงที่เราจะไปเป็นช่วงที่มีงาน French Quarter Festival ประจำปี ครั้งที่ 34 คนจัดประกาศว่าเป็น “Largest Showcase of Louisiana Music in the World” ตอนที่เราจองตั๋วเครื่องบินไปนิวออร์ลีนส์ในเดือนกุมภาพันธ์ เราใช้วันเดินทางของพี่พิม และวันหยุดของฉันเป็นหลัก ไม่รู้เสียด้วยซ้ำไปว่าวันที่เราจะไปตรงกับเทศกาลนี้ เพิ่งมารู้ก็ตอนเดือนมีนาคมที่ฉันเริ่มมองหาโรงแรม แล้วพบว่าโรงแรมแพงมาก ๆ อย่างไรก็ดี French Quarter Festival นี่อลังการยิ่งใหญ่อย่างแท้จริง ปิดเมืองตั้งเวทีเล่นดนตรีกัน 23 เวที!!! ข้อสำคัญคือมีร้านอาหารดัง ๆ มาออกร้านกว่า 70 กว่าร้าน ทั้ง Antoine’s Galatoire’s Muriel’s ทำให้เราได้มีโอกาสลิ้มรสอาหารท้องถิ่นของนิวออร์ลีนส์ที่ใคร ๆ ลงความเห็นกันว่าอร่อยที่สุดในอเมริกา (และก็จริงอย่างที่เขาว่ากัน) อาหารที่ขายก็เป็นขนาดเล็ก ๆ ราคาไม่แพงมาก ทำให้เราได้กินของอร่อย ๆ ได้มากมายหลายชนิดในเวลาอันสั้น

วันอาทิตย์ที่เราไปตรงกับวัน Palm Sunday พอดี (พี่พิมถ่ายจาก St. Louis Cathedral)

ขอบันทึกเป็นหลักฐานว่าอาหารที่ได้ลิ้มลองจากงานเทศกาลนี้ประกอบด้วย — ไก่ทอดกับข้าว (พี่พิมบอกว่าอร่อยมาก ๆ) // Deep-fried Oyster Po’ Boy Sandwich (หอยนางรมหวานสุด ๆ) // Duck Po’Boy Sandwich // Gator Kabobs (เนื้อจระเข้เสียบไม้) // Bread Pudding // Snoballs (น้ำแข็งไสบ้านเราดี ๆ นี่เอง ถ้าต้องการหวานมากขึ้นอีก ก็ขอให้คนขายราดนมข้นเพิ่มให้ได้) // Chicken & Waffles // Pulled Chicken Sandwich (หรืออะไรซักอย่าง) // Crawfish crepe กับ Eggplant (อะไรซักอย่าง)

บรรยากาศในงานเต็มไปผู้คนจากทั่วทุกสารทิศ เข้าใจว่าเป็นช่วง Spring Break ของนักเรียนนักศึกษาในรัฐหลุยเซียนาพอดี ทุกคนเฮฮา เดินไปมาพร้อมกับถือแก้วดริงก์ ดูสุขสันต์สำราญใจเป็นอย่างยิ่ง (ซึ่งเป็นภาพแปลกตาในอเมริกา) เรื่องคนเมากับนิวออร์ลีนส์นี่เป็นโจ๊กที่ใคร ๆ ก็พูดถึงกัน ประหนึ่งว่ามานิวออร์ลีนส์เพื่อจะมาเสพเหล้ายาปลาปิ้งโดยเฉพาะ (รวมไปถึงกลิ่นกัญชาที่ลอยมาตามลมเป็นระยะ ๆ) คนที่พูดเรื่องนี้มีตั้งแต่คนรถจากสนามบิน ไปจนถึงไบรอันคนรถที่ขับพาไปเที่ยวไร่อ้อย ที่บอกว่าให้ติดสติกเกอร์ประจำคณะไว้ให้ดี เผื่อว่าไปดื่มดริงก์ที่ทางไร่อ้อยมีขายจนเมาหมดสติ พนักงานไร่อ้อยจะได้พากลับมาส่งได้ถูก

นิวออร์ลีนส์ก็เหมือนกับเมืองท่องเที่ยวใหญ่ ๆ ทั่วไป ที่การต่อคิวสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ อย่าง Preservation Jazz Hall ที่ดังมาก ๆ คนจะไปรอเข้าคิวกันแต่หัววัน ร้านอาหารไหนที่ว่าดัง ก็จะมีคนไปรอเข้าคิวกันยาวเฟื้อย

ขอแสดงความชื่นชมคณะจัดงานว่าเก็บขยะได้เก่งมาก ช่วงกลางคืนขยะเต็มงานไปหมด ทั้งภาชนะใส่อาหาร แก้วน้ำ ขวดน้ำ เช้ามากวาดเกลี้ยงเกลา แต่เวลาเดิน ๆ ต้องระวังอยู่เหมือนกัน ดีไม่ดีอาจจะไปเหยียบอ้วกคนเมาได้ง่าย ๆ

***สุสาน St Louis No. 1***
ฉันเองก็เพิ่งมาสังเกตคราวนี้เองว่าคนอเมริกันหลายคนมีรสนิยมชอบไปเที่ยวสุสาน แถวบ้านฉันที่คลีฟแลนด์ มีสุสานชื่อ Lakeview Cemetery มีที่เก็บศพของประธานาธิบดีการ์ฟิลด์ อยู่มาหลายปีก็ไม่เคยคิดจะไปเยี่ยมชมเลย ส่วนของนิวออร์ลีนส์นี่ อ่านข้อมูลท่องเที่ยวฉบับไหน ก็มีแต่คนบอกว่าห้ามพลาดทั้งนั้น

สุสานยุคดั้งเดิมสีสันสวยงาม เพราะทาสีแบบเดียวกับสีบ้านของเจ้าของสุสาน เพื่อให้พนักงาน (ซึ่งอ่านป้ายไม่ออก) รู้ว่าสุสานใดเป็นของตระกูลไหน

สุสานในนิวออร์ลีนส์ที่เปิดให้นักท่องเที่ยวเข้าชมมีหลายแห่ง เราเลือกไป St Louis No. 1 ตามคำแนะนำของคุณเรน Concierge ของโรงแรมที่พักอยู่ นัยว่าสุสานนี้ดังมาก เพราะเป็นสุสานที่ยัง active (คือยังมีการเปิดให้เก็บศพอยู่) ที่เก่าแก่ที่สุดในประเทศสหรัฐอเมริกา นอกยังนี้ยังมีหลุมเก็บศพของผู้ก่อตั้งเมืองนิวออร์ลีนส์รุ่นบุกเบิก มีหลุมเก็บศพของสมาชิกสมาคมชาวอิตาเลียนที่ใช้หินอ่อนจาก Carrara และที่พลาดไม่ได้คือหลุมของคุณนาย Marie Laveau เจ้าแม่วูดูที่มีชี่อเสียงโด่งดังก้องโลก ฟังประวัติแล้วแอบภูมิใจว่าเป็นผู้หญิงเก่งในสมัยนั้น คุณนายลาโวนี่ดังจริง ๆ ตรงหน้าหลุมมีคนนำยาสูบ หนังยางรัดผมและกิ๊บมาวางเป็นการแสดงความไว้อาลัยเต็มไปหมด อลีน่า ไกด์สาวผู้พาเราเข้าชมสุสานเล่าว่า ที่คนเอาอุปกรณ์เสริมสวยมาวาง เพราะอาชีพดั้งเดิมของคุณลาโวคือช่างทำผม ส่วนยาสูบหรือบุหรี่ เข้าใจว่าเป็นเพราะเป็นธุรกิจของครอบครัว (ถ้าจำไม่ผิด)

โปรดสังเกตว่าฉันใช้คำว่าหลุม “เก็บ” ศพ ไม่ใช่ หลุม “ฝัง”ศพ เหตุผลที่ดึงดูดใคร ๆ ให้มาชมสุสานที่นิวออร์ลีนส์ เพราะเค้าใช้วิธีเก็บศพไม่ได้ฝังลงดินลึกลงไป 6 ฟุตแบบทั่ว ๆ ไป อลีน่าเล่าว่า เพราะสภาพที่ตั้งทางภูมิศาสตร์ของนิวออร์ลีนส์ที่อยู่ต่ำกว่าระดับน้ำทะเล ทำให้ฝังศพไม่ได้ ไม่งั้นน้ำจะพัดศพขึ้นมาลอยอืด ไม่น่าดูไม่น่าชมเป็นอย่างยิ่ง จนชาวนิวออร์ลีนส์ต้องทำเรื่องไปขออนุญาตพระสันตปาปาว่าขอเก็บศพบนดินแทนที่จะฝังได้หรือไม่ ทางวาติกันพิจารณาแล้ว ก็อนุญาตให้เป็นกรณีพิเศษ (เพราะแม้แต้พระเยซุเอง ศพของท่านก็ถูกเก็บไว้ในถ้ำ ไมได้รับการฝังลงดิน) ฉันฟังแล้วก็เออออตามไกด์ไป แต่ในใจก็แอบคิดว่าสุสานของตระกูลพี่เอ็นโซที่กันยาโนก็เก็บศพไว้ในอาคารบนดินเหมือนกันนี่นะ

ได้เรียนรู้ประวัติความเป็นมาของนิวออร์ลีนส์จากอลีน่าด้วยว่า กลุ่มคนกลุ่มแรก ๆ ที่มาสร้างเมือง คือนักโทษจากคุกในฝรั่งเศส (ทำนองเดียวกับที่นักโทษอังกฤษเป็นคนสร้างออสเตรเลีย)

ขากลับออกจากสุสาน อลีน่าแนะนำให้ทุกคนถอยหลังออกมา บอกว่าเป็นเคล็ด (เหมือนคนไทยเลยแฮะ)

*** สวนสัตว์ Audobon*** 
เหตุผลดั้งเดิมที่มานิวออร์ลีนส์ เพราะคิดว่าจะไปแวะเยี่ยมอ๋อและครอบครัวที่ฟลอริด้า อยากไปอุดหนุนร้านอาหารไทยของอ๋อที่ชื่อ Thailand’s Best ดูแผนที่ไปดูแผนที่มา เมืองที่อ๋ออยู่ (Navarre) ไม่ห่างจากนิวออร์ลีนส์เท่าไหร่แฮะ (ขับรถข้ามสี่รัฐ คือฟลอริด้า อัลบามา มิสซิสซิปปี้ และ หลุยส์เซียนาใช้เวลาประมาณ 4 ชั่วโมง) สุดท้ายจากที่กลายเป็นว่าจะไปหาอ๋อ อ๋อและครอบครัว อันประกอบด้วย คริส แอสตัน แอนนาเบล เลยต้องขับรถมาเราที่นิวออร์ลีนส์แทน กินข้าวกลางวันที่ร้าน NOLA เสร็จแล้ว เรากับเด็ก ๆ ก็มุ่งหน้าสู่ส่วนสัตว์ Audobon กัน เด็ก ๆ ตื่นเต้นมาก ได้เห็นช้าง ลิง ยีราฟ เสือ จระเข้ นกสวย ๆ ในระยะประชิด ฉันเองก็ตื่นเต้น เพราะระหว่างทางไปสวนสัตว์ ได้นั่งรถผ่านถนน Carrollton ซึ่งมีบ้านสไตส์เก๋ ๆ แบบนิวออร์ลีนส์สวยงามมากมาย

***Oak Alley Plantation***
ฉันชอบไปเที่ยวบ้านสวย ๆ อย่างแมนชั่นที่เมืองนิวพอร์ท โรดไอส์แลนด์นี่ชอบมาก ๆ พอเห็นรูป Plantation หรือถ้าแปลเป็นภาษาไทยก็คงเข้าข่าย บ้านไร่บ้านสวน(อ้อย) ในนิวออร์ลีนส์แล้วก็ใฝ่ฝันว่าจะไปเยี่ยมชมให้ได้

บ้านไร่(อ้อย)ในนิวออร์ลีนส์มีหลายแห่ง ตั้งอยู่บนถนนเก่าแก่เลียบแม่น้ำมิสซิสซิปปีชื่อ River Road เลือกมา Oak Alley Plantation เพราะดูแล้วว่าสวยสง่า ถ่ายรูปขึ้นที่สุด โดยเฉพาะเวลาที่มองเข้าไปแล้วเห็นต้นโอ๊คอายุนับร้อย ๆ ปี เรียงแถวเป็นแนวเป็นทางไปจนถึงตัวบ้าน ไม่มีใครรู้ว่าต้น Virginia Live Oak เหล่านี้ ปลูกเมื่อไร ใครเป็นคนปลูก ไกด์เล่าว่าสมัยก่อนเมื่อมองจากตัวบ้านออกไปทางถนน จะเห็นแม่น้ำมิสซิสซิปปี้ แต่ปัจจุบันน้ำท่วมทำให้ต้องสร้างทำนบขึ้นมากั้นมา บดบังวิวไปอย่างน่าเสียดาย — ที่โอ๊คแอลลี่ย์นี้ เราได้เดินสวนกับคนไทยด้วย ทักทายกันจนได้รู้ว่าคุณเค้ามาจากบุรีรัมย์

เหนือโต๊ะกินข้าว คือพัดลมขนาดใหญ่ ใช้แรงงานทาสเด็ก ๆ ให้เป็นคนดึงเชือก บนโต๊ะมีโถแก้ว เอาไว้ดักจับแมลงที่บินเข้ามารบกวน

อย่างไรก็ตามหากใครสนใจประวัติศาสตร์การใช้แรงงานทาส ขอแนะนำให้ไป Whitney Plantation  ฉันเห็นว่า Oak Alley จะเน้นความหรูหรามั่งคั่งของฝ่ายเจ้าของไร่ (เช่น การใช้สับปะรดไล่แขกที่มาพักที่บ้านนานเกินไป) ในขณะที่ Whitney จะแสดงให้เห็นถึงชีวิตที่ถูกกดขี่ข่มเหงของทาสผิวสี ที่จริงแล้ว Oak Alley ก็มีส่วนที่จัดแสดงนิทรรศการแสดงความเป็นอยู่ของทาสเหมือนกัน แต่ก็อะนะ…  (ไกด์เล่าว่าสมัยก่อนเจ้าของบ้านปลูกต้นโอ๊คไว้ด้านหลังบ้านด้วย เพื่อจะให้ปกปิดสายตาจากส่วนที่อยู่ของทาส)

ที่นิวออร์ลีนส์นี้ อะไร ๆ ก็ Whitney มีธนาคารชื่อวิทนีย์ มีโรงแรมชื่อวิทนีย์ ไร่ก็ชื่อวิทนีย์อีก ตระกูลวิทนีย์นี่มาจากนิวยอร์ก เข้ามาทำธุรกิจในนิวออร์ลีนส์ช่วงยุคสงครามกลางเมือง Whitney Bank นี่ เค้าบอกว่าบริหารจัดการกันเก่งมาก เพราะเป็นธนาคารเดียวที่อยู่รอดผ่าน The Great Depression ในช่วงปี 1930’s มาได้

จากตัวเมืองนิวออร์ลีนส์ เดินทางมายังแพลนเทชั่นใช้เวลาประมาณ 50 นาที ระหว่างทางเราต้องผ่าน Lake Pontchatrain คนขับรถชื่อไบรอัน เล่าว่าเป็นทะเลสาบที่น้ำตื้นมาก ๆ (เฉลี่ยความลึกประมาณ 4 เมตรเท่านั้นเอง) อย่างไรก็ดี ตอนหลังฉันมาหาข้อมูลจากอินเทอร์เน็ตพบว่า จริง ๆ ตรงนี้ไม่ใช่ Lake หรือทะเลสาบ ตามชื่อ แต่เป็น Estuary หรือ ชะวากทะเล (ปากน้ำ) เป็นเครื่องอธิบายได้เป็นอย่างดีว่า ทำไมพื้นที่ตรงนี้จึงได้อุดมสมบูรณ์เพียงนี้

ผู้ใดสนใจจะไปเยี่ยมเยือนนิวออร์ลีนส์  ควรศึกษาเว็บไซต์การท่องเที่ยวของ New Orleans: http://www.neworleansonline.com/ที่ทำไว้ดีมาก ถ้าให้ดีควรเข้าไปดาวน์โหลดไกด์บุ๊คมาศึกษาก่อนเดินทาง มีคูปองลดราคาสินค้าและอาหารเพียบ

เที่ยวนิวอิงแลนด์กับพี่พิม

[๑๔ เมษายน ๒๕๕๖] ช่วงหยุดสงกรานต์ พี่พิมแวะมาเที่ยวอเมริกา เลยชวนกันว่าจะขับรถจากนิวยอร์ก ขึ้นไปเที่ยวบอสตันและแวะชมคฤหาสน์สวย ๆ ชายทะเลที่เมืองนิวพอร์ท มลรัฐโรดไอสแลนด์

 

ด้านข้าง The Breakers

The Breakers, Newport, RI

แดดสวย

หลงทาง! (Cambridge, MA)

King Bhumibol Adulyadej of Thailand Square (Cambridge, MA)

Harvard University, Cambridge, MA

The Elms, Newport, RI

เท่าที่จำได้ ฉันไปนิวพอร์ทมาแล้ว 4 รอบ ไปกี่ครั้งก็ไม่เบื่อ ทั้ง ๆ ที่ก็ไม่ได้มีอะไรใหม่เลย นิวพอร์ทเป็นเมืองตากอากาศชายทะเลเก่าแก่ของอเมริกา ตั้งอยู่ริมมหาสมุทรแอตแลนติก เป็นเมืองที่มีประวัติยาวนานมาตั้งแต่ปลายคริสตศวรรษที่ 19 บรรดาเศรษฐีทั้งหลายนิยมกันไปสร้างคฤหาสน์สำหรับพักตากอากาศไว้ที่เมืองนี้ เรียกได้ว่าถ้าไม่มีบ้านอยู่ที่นี่ ไม่ได้รับเชิญมางานปาร์ตี้ที่นี่แล้ว ถือว่าไม่รวยจริง เศรษฐีที่ว่านี้ก็เป็นพวกเศรษฐีใหม่ (Nouveau riche) ร่ำรวยจากอุตสาหกรรมถ่านหินบ้าง จากการเป็นเจ้าของธุรกิจรถไฟบ้าง ได้ดูสารคดีที่เล่าเรื่องประวัติของนิวพอร์ท  เขาอธิบายว่าสมัยนั้นไม่มีการเก็บภาษีรายได้ เพราะฉะนั้นคนเหล่านี้นอกจากจะมีรายได้มหาศาลแล้ว ก็ยังมีเงินเหลือไว้ใช้มากมาย เพราะไม่จำเป็นต้องเสียภาษีให้รัฐ ฟังแล้วดูฟู่ฟ่ามาก

มานิวพอร์ทคร้ังก่อน ๆ ฉันเพียงแต่รู้สึกชื่นชมความสวยงามและความโอฬารของสถานที่เหล่านี้ มาคราวนี้กลับรู้สึกแปลก ๆ ว่า คนเราจากที่เคยปากกัดตีนถีบ มาเกิดร่ำรวยขึ้นมา ก็ใช้เงินเป็นเบี้ย จ้างคนรับใช้เป็นร้อยคน จ้างพ่อครัวจากฝรั่งเศส วัสดุที่ใช้สร้างบ้านก็ต้องนำเข้ามากจากยุโรป เช่น ใช้หินอ่อนนำเข้ามาจากอิตาลี มีการคิดค้นเทคโนโลยีมาใช้สร้างความสะดวกสบายมากมาย ไม่ว่าจะเป็นไฟฟ้า (กล่าวกันว่าในบ้าน The Breakers ของตระกูล Vanderbilt  ต้องใช้คนถึง 30 คนในการดึงโคมไฟแชนเดอเลียร์ลงมาจากเพดาน เพื่อจุดแก๊สให้ไฟสว่าง เป็นต้น)

อดคิดไม่ได้ว่า ชีวิตคนเราถึงต้องการอะไรมากมายกันขนาดนี้เชียวหรือ

ไปเที่ยวกับพี่พิมคราวนี้ นอกจากจะได้ไปดูบ้านถึง 2 หลังตามที่ตั้งใจไว้ (เพราะที่ผ่าน ๆ มา ได้ดูแค่หลังเดียวคือ The Breakers) และที่สำคัญที่สุดคือตอนไปแวะเที่ยวบอสตัน ยังได้ค้นพบ จตุรัสของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว (King Bhumbol Square – ตั้งอยู่ตรงแยกถนน Eliot และ Bennett) หลังจากที่ได้เพียรพยายามหา 8 ปีที่แล้ว เมื่อครั้งที่ไปเที่ยวกับพ่อ กับพรรณ และเก๋

เที่ยวครั้งนี้สนุกสนาน ต้องขอบพระคุณพี่พิมที่พาไปเที่ยวค่ะ

================================
กิจกรรมแนะนำในเมืองนิวพอร์ท มลรัฐโรดไอสแลนด์

(1) เยี่ยมชม Newport Mansions สามารถตรวจสอบราคาตั๋วและวันเวลาทำการได้จากเว็บไซต์นี้ http://www.newportmansions.org/
คฤหาสน์หลัก ๆ ที่ไม่ควรพลาดคือ
– The Breakers
– The Marble
– The Elms
– Chateau-Sur-Mer

(2) อยู่แถวนี้แล้วก็ควรไปหาลอบสเตอร์ และซุปแคลมชาว์เดอร์อร่อย ๆ กิน ร้านที่ขอแนะนำคือ Barking Crab ราคาไม่แพงมาก (151 Swinburne Row Newport, RI 02840 โทร. (401) 846-2722 www.barkingcrab.com — เจ้านี้มีสาขาในบอสตันด้วย)

(3) ถ้าเป็นคนชอบเล่นกีฬาเทนนิส ขอแนะนำให้ไปเยี่ยมเยียน International Tennis Hall of Fame (194 Bellevue Ave Newport, RI 02840 โทร. (401) 849-3990 www.tennisfame.com) ได้ยินมาว่าตื่นตาและตื่นใจมาก